Obecnie istniejący cmentarz, nie wliczając części współcześnie założonej, powstał w 1805 roku. Marta Jankowska, w opracowaniu dotyczącym kaplicy ewangelickiej pisała, że 21 kwietnia 1805 roku odbyła się uroczystość poświęcenia ziemi pod cmentarz oraz, że rok później wydzielony teren już ogrodzono dzieląc go na trzy części, dla trzech wyznań. Był to więc cmentarz wielowyznaniowy. Podział taki dokonany został na rozkaz ówczesnych władz pruskich.

Cmentarz katolicki obecnie sąsiaduje z prawosławnym, lecz dzieli je dobudowany z kamienia murek. Wprowadzona w życie carska ustawa z 1839 roku, spowodowała podział w społeczeństwie, później podzielono też cmentarze.

Opisywany cmentarz zajmuje południową część cmentarza, w starych granicach. W części tej znajduje się kościółek cmentarny świętej Anny. W murze, od południa, umieszczona jest stara brama wejściowa o klasycystycznych formach.

Wśród wielu nagrobków z napisami w językach polskim, rosyjskim lub mieszanym, na uwagę zasługuje kilka, ze względu na są ciekawą architekturę lub detal. Oto parę przykładów. Pomnik nagrobny Antoniny z Borysewiczów Zaleskiej, z roku 1849. Zbudowany został w postaci utrąconego trzonu kolumny z wazą, trzon w górnej partii otoczony jest girlandami. Jest to żeliwny odlew o wysokości czterech metrów, o cechach klasycystycznych. Na cokole od strony wschodniej umieszczona jest tablica z następującym tekstem: „wzorowey i naycnotliwszey żonie matce i obywatelce Antoninie z Borysewiczów Zaleskiey w 1793 roku urodzoney w dniu 6/18 września 1849 roku zmarłey w dowód niewygasłey wdzięczności nieutuleni w żalu mąż rodzina tę niemą pamiątkę poświęcają przechodniu westchniy z nami do Boga za drogą jey duszę.”

Pomnik nagrobny wystawiony przez Józefa Wróblewskiego. Pochodzi z 1856 roku, jest murowany z cegły, na planie prostokąta, blaszanym daszkiem zwieńczonym żelaznym krzyżem. Pomnik jest mocno zniszczony, tynkowanie odpada, daszek jest niekompletny, płyta murowana nadpęknięta. We wschodnią ściankę pomnika wmurowana jest płyta marmurowa, na której, obok napisu znajduje się herb Wróblewskich „Ślepowron”. Tekst głosi: „Syn i Mąż Radca Honorowy Józef Wróblewski na pamiątkę matce Teresie z Piotrowskich Wróblewskiej zmarłej 20 lipca 1855 mającej lat 85 i żonie Alexandrze z Baranowskich Wróblewskiej zmarłej 24 stycznia 1856 w 39 roku życia.”

Pomnika Andrzeja Sienkiewicza z 1855 roku. Usytuowany jest w odległości około pięciu metrów od pomnika Wróblewskich. Zbudowany na planie kwadratu z cegły, cały tynkowany, przykryty blaszanym daszkiem namiotowym. W czterech ścianach pomnika znajdują się wgłębienia, zamknięte od góry łukiem odcinkowym. Od strony wschodniej, w takim wgłębieniu umieszczona jest marmurowa płyta w kolorze różowym z herbem „Leliwa” i tekstem: „D.O.M. Tu spoczywa śp. Andrzej Sienkiewicz żył lat 86 zmarł 19 marca 1853. Prosi o westchnienie do Boga.”

W bliskim sąsiedztwie przedstawionych pomników, wśród zarośli, odnaleźć można stare, bezimienne nagrobki o ciekawej architekturze. Przykrywające je półokrągłe daszki wieńczy charakterystyczny metalowy krzyż.

W zakończeniu demonstracji ciekawych pomników nagrobnych cmentarza katolicko- prawosławnego, należy wspomnieć o klasycystycznym pomniku Heleny Rudzkiej z XIX wieku, usytuowanym tuż przy południowej bramie wejściowej.

Fragment pracy magisterskiej Henryka Świerżewskiego „Zabytki Siemiatycz dowodem przeszłości miasta” 1983 r.