Turniej charytatywny „Gramy, by pomóc” na rzecz Fundacji „Ratujmy” odbył się 8 stycznia 2012 roku.

      Podczas turnieju rozegrano następujące mecze:

Jagiellonia Białystok– Pogoń Siedlce 2:1

Legia Warszawa – Litwa 4:1

Cresovia Siemiatycze - Jagiellonia Białystok 1:5

Pogoń Siedlce - Legia Warszawa 2:6

Litwa - Cresovia Siemiatycze 2:4

Jagiellonia Białystok - Legia Warszawa 0:7

Pogoń Siedlce - Cresovia Siemiatycze 8:11

Litwa - Jagiellonia Białystok 2:9

Legia Warszawa - Cresovia Siemiatycze 4:3

Pogoń Siedlce – Litwa 6:1

     Ostateczna klasyfikacja drużyn przedstawiała się następująco:

1. Legia Warszawa

2. Jagiellonia Białystok

3. Cresovia Siemiatycze

4. Pogoń Siedlce

5. FK Sala Litwa

      W czasie turnieju rozprowadzono „cegiełki” na kwotę 2 285 zł oraz przeprowadzono licytacje koszulek, książek, szalików i innych akcesoriów sportowych. Łączna suma zebranych pieniędzy wyniosła ponad 6 tys. zł. Przekazano je na konto fundacji.

Foto: Cezary Klimaszewski, Kurier Podlaski - Głos Siemiatycz www.siemiatycze.com.pl

Rozkłady PKP - wyszukiwarka

E-podróżnik.pl – wyszukiwarka połączeń

Tysiącletni Drohiczyn lśni dzisiaj niczym wody Bugu w promieniach wschodzącego Słońca. Świeże tynki na licznych w tym mieście świątyniach, odremontowane domy, równe chodniki przypominają o wizycie papieża Jana Pawła II. W czerwcu 1999 roku odbyła się tu msza ekumeniczna, w której uczestniczyło 200 tysięcy wiernych. W Nabożeństwie celebrowanym przez Ojca Świętego wziął udział Metropolita Sawa zwierzchnik Kościoła prawosławnego.

Mamy w Polsce cztery miasta o tradycjach grodów koronacyjnych - pisze Paweł Jasienica - Pierwszym jest oczywiście Gniezno, a Kraków dopiero trzecim... Drugie miejsce zajmuje Drohiczyn nad Bugiem.

Tu w 1253 roku z rąk wysłannika papieskiego otrzymał tu koronę Rusi Książe Daniel Romanowicz, prawnuk Krzywoustego.

Chociaż czasy dawnej potęgi miasto ma już za sobą, to jednak ślady wielkiej historii spotyka się tu na każdym kroku. Wędrując uliczkami dwu i półtysięcznego Drohiczyna, cofamy się w czasie, obcując co chwila z zabytkowymi budowlami.

W XIII wieku, gdy o Ziemię Drohiczynską rywalizowały Ruś, Mazowsze i Litwa, Jaćwingowie zapuszczali się tu na tyle często, że zrodziło się przekonanie, iż Drohiczyn jest stolicą Jaćwierzy. Ziemie te przeżywały także najazdy tatarskie i krzyżackie. Z biegiem dziejów Drohiczyn przechodził kolejno pod panowanie Litwy, Rusi, Austrii i wreszcie Polski. Złote czasy Podlasia Nadbużańskiego to wiek XV i XVI. Przebiegał tędy wówczas ''szlak królewski" łączący Wilno i Kraków oraz szlak wodny z Lwowa do Gdańska.

Nad miastem dominuje Góra Zamkowa - dawne grodzisko, dziś najlepszy w okolicy punkt widokowy. Przy dobrej pogodzie, spoglądając na południe, dostrzeżemy pałac w Korczewie.

Jak głosi legenda, pod Górą Zamkową w złotym grobie pochowany jest ostatni z wodzów jaćwieskich - Komata.

Ze szczytu góry widać zakole Bugu z piaszczystymi wyspami i białe mury katedry-siedziby biskupiej oraz seminarium duchowego z XVII wieku.

Katedra pod wezwaniem Świętej Trójcy jest jedną z czterech drohiczyńskich świątyń. Wszystkie mają charakter barokowy, a najciekawszą jest kościół i klasztor sióstr benedyktynek z XVIII wieku. Jest to zabytek klasy zero, o unikalnej elewacji.

Kolejna miejscowa legenda także dotyczy Góry Zamkowej.

Podobno raz na sto lat jedna z jej ścian otwiera się, by wypuścić na wody Bugu łodzie pełne zbrojnych rycerzy.

Ich wędrówka trwa do pierwszego brzasku. Dawno temu jeden ze zbrojnych miał się zapatrzyć w mieszczkę wielkiej urody i przegapić moment zamknięcia góry. Od tej pory błąka się po nadbużańskich łąkach, oczekując jej ponownego otwarcia magicznej góry. Rycerza najczęściej widuje się w księżycowe letnie noce na prawym brzegu rzeki. Czy jednak oby na pewno była to zwykła niewiasta? Czy zwykła mieszczka mogła uwieść ducha?

Ziemia drohiczyńska pełna jest słowiańskich demonów.

Mamuny, konopielki, zmory, strzygi, utopce, wodniki, polewniki i wiele innych istot z pogranicza światłości i cienia, od niepamiętnych czasów zamieszkiwało wszak tę krainę.

Największą miłosną mocą obdarzone są jednak latawice. Odznaczają się wielce eteryczną urodą. Kochanków zniewalają złotym, rozplecionymi włosami, niemal przezroczystymi skrzydłami, gibkim, powabnym ciałem i oczami, w których mienią się najjaśniejsze gwiazdy bezchmurnego, październikowego nieboskłonu.

Latawice największą mocą miłosną obdarzone są właśnie nocą, czyli w tej porze doby, w której widmowi rycerze ruszali na swą wędrówkę. Mężczyzn rozkochują wyszukanymi pieszczotami. Zwykli śmiertelnicy pod ich wpływem tracą zainteresowanie światem, uciekają od ludzi, wyczekując tylko następnej schadzki. Kochanek latawicy żyje krótko. Umiera wypalony nienaturalną miłością i bezgranicznym pożądaniem.

Jak głosi miejscowa legenda, nawet śmierć kochanki nie chroni jej ofiary od przedwczesnej śmierci, choć pewne szanse daje mu okadzanie dymem z jałowca, ściętego przy pełni księżyca.

Latawica ginie, gdy zbyt długo zwleka z odejściem. Zaskoczona przez wschodzące słońce traci warkocz i skrzydła, a po siedmiu dniach i trzech godzinach umiera jak zwykły człowiek.

W jakiej mocy pozostawał rycerz błąkający się do dziś dnia po nadbużańskich łąkach, trudno bezspornie rozsadzić.

Niewiasty pogranicza, powstałe z wielowiekowego mieszania się krwi białoruskiej, ukraińskiej, polskiej, litewskiej, szwedzkiej, żydowskiej, niemieckiej, odznaczają się wszak niepoślednią urodą.

Czy jednak aż tak wielką, by uwieść ducha?

Tomasz Lippoman

Ze zbioru „Legendy Podlasia’’ wyd. Kreator (2008).

W Mielniku nawet największy malkontent będzie miał problem ze znalezieniem dziury w całym.

Spoglądając na południe widzimy szerokie zakole Bugu. W nurcie rzeki, otoczonej wysokimi skarpami - bezludne wysepki, ostoja ptaków i to nie byle jakich. Na piaszczystych łachach gnieżdżą się, zagrożone w skali europejskiego kontynentu, sieweczki, brodźce i smukłe rybitwy.

Od północy dawna Puszcza Mielnica, z pozostałościami świetlistych dąbrów, grądami i murawami roślin światłolubnych. W miasteczku romantyczne ruiny starego zamku, mały rynek, kręte uliczki, a nawet piękny florystyczny rezerwat przyrody - Góra Uszeście.

Latem stoki góry pokrywają się tęczą barw, za sprawą muraw kserotermicznych, porośniętych unikalnymi w skali Europy roślinami lubiącymi kredowe podłoże i silne nasłonecznienie.

Pograniczne miasto ma ciekawą i burzliwą historię. Pierwsze wzmianki o Mielniku pochodzą z XI wieku. Krzyżowały się tu wówczas dwa szlaki handlowe. Rzeczny z Lwowa do Gdańska i lądowy z Wilna do Krakowa.

W początkach polskiej państwowości miasto stanowiło własność rosyjskiego księcia Daniela Szwarno. W XII i XIV wieku Mielnik przeżył dwa najazdy - Tatarów i książąt teutońskich. W ciągu kolejnych dwóch stuleci spokojnie rozkwitał pod panowaniem Litwinów. W 1440 roku uzyskał prawa miejskie, a w XVI wieku ziemia mielnicka weszła w skład państwa polskiego. Wówczas to rozpoczęto eksploatacje kredy. Były tu wówczas dwa kościoły, dwie cerkwie, 5 młynów i ponad 20 sklepów. Podczas potopu szwedzkiego miasto zostało ponownie spalone i straciło trzecią część ludności. W trakcie zaborów ziemie te przypadły Rosji.

Dzisiejszy Mielnik to miejsce czyste, ciche, spokojnie i gościnnie sprzyjające kontemplacji natury, wyciszeniu i rozkoszowaniu minionymi laty, w których to pośpiech kojarzył się chyba tylko z łapaniem pcheł.

Nie zawsze jednak było tu tak przyjemnie.

Dawno, dawno temu, jak głosi miejscowa legenda, w tej nadbużańskiej osadzie, zadomowił wyjątkowo złośliwy wodnik. O jego pochodzeniu różnie mówią. Jedni twierdzą, że narodził się około roku 1400, kiedy to bogaty kupiec zdarzający z Wilna do Krakowa utonął w nurtach Bugu.

Inni wiążą pojawienie się demona z pewnym chrześcijańskim mnichem, który przybył tu w połowie XV stulecia, zakochał się miejscowej rusałce i po krótkim i burzliwym z związku został przez boginkę utopiony.

Trudno rozsądzić, która wersja jest prawdziwa.

W opisie wodnika ludzie jednak są zgodni. Wzrostu był nikczemnego. Twarz miał pomarszczoną, rybie, zielonkawe oczy, włosy długie, rozczochrane. Palce u rąk i nóg zrośnięte błoną jak u żab czy ropuch i do tego zakończone długimi, zakrzywionymi szponami. Gdziekolwiek stanął, pozostawiał po sobie dużą kałużę zielonkawej wody.

Niemało napsuł ludziom krwi mielnicki wodnik. Topił domowe bydlątka, miejscowe dziewczęta, które po pracy w polu, po meczącym dniu, kapały się w nurtach Bugu.

Wciągał nawet do wody niewinne dzieci, wabiąc je kolorowymi wstążkami i świecidełkami rozwieszanymi na źdźbłach trzcin. Nie udawało się go przebłagać tradycyjnymi ofiarami z udomowionych zwierząt i snopów zbóż, nie pomagały wypróbowane zaklęcia.

Po pewnym czasie miejscowi nauczyli się unikać rzeki. Głodny wodnik wpadł jednak na iście diabelski pomysł. Na rzece zaczął ukazywać się most widmo. Każdy, kto próbował przeprawić się na drugi brzeg, ginął. Trwało to wiele lat.

Pewnego dnia pojawił się w Mielniku potężny mag rodem z Holandii - Edo van Uchelen. Zmierzał był do Krakowa na królewski dwór, zaproszony ponoć przez samego Kazimierza Jagiellończyka.

Jak głosi legenda, Edo zgodził się przeprawić przez most, pod warunkiem, że wodnik odpowie na trzy jego pytania.

Z zamiłowania do zagadek słyną utopce. Kto wie, może mielnicki wodnik był, więc tak na prawdę utopcem, a może nietypowym wodnikiem? Kurz historii pokrył treść pytań holenderskiego maga i alchemika.

Co jednak istotne dla miejscowych i wędrowców od tego czasu most widmo przestał się ukazywać.

Do dziś dnia w Mielniku nie ma jednak mostu, a przez rzekę można przeprawić się tylko łodzią lub tratwą.

Niektórzy jednak wierzą, że w lata przestępne przy zimowym przesileniu, w bezksiężycowe noce, u podnóża Góry Zamkowej, w pobliżu ruin XV-wiecznego kościoła, ukazuje się już, nie tyle most widmo, co duch wodnika, z każdym rokiem jednak coraz mniej wyraźny, coraz bardziej widmowy.

Tomasz Lippoman

Ze zbioru „Legendy Podlasia’’ wyd. Kreator (2008).

Pod koniec IV wieku w okolicach Smoleńska mieszkała rodzina książęca o nazwisku Osiemiatycz. Po śmierci właściciela starsi synowie podzielili się majątkiem. Dla najmłodszego przydzielono kilku rycerzy i pachołków i kazano, by wyruszył na zachód szukać ziemi na osadnictwo. Młody książę, jadąc przez puszczę oddzielającą Ruś od Lachów, pewnego dnia zatrzymał się na wzgórku, przy którym było małe jeziorko i obok płynęła rzeka. Za rzeką, polana i łąki. Tak było pięknie, że postanowił tu się osiedlić. Na znak pozostania zszedł nad rzekę, która była kamienista. Nazwał ją więc Kamionką, a pierścień, który miał na palcu rzucił w nurt wody (jedna z mieszkanek naszego miasta w II połowie XX w., brodząc w Kamionce, znalazła ten pierścień). A osada, która tu nad rzeką powstała, nazwana została od nazwiska pierwszego osadnika – Siemiatyczami.

Eugeniusz Nowak

Siemiatycze. Jest dzień 7 lutego 1863 roku. Trwa walka o miasto. Rosyjscy żołnierze coraz bardziej nacierają na powstańców, broniących się z trudem. Oddział Cichorskiego broniący północnej strony miasta wycofuje się na wschód, przedzierając się przez bagna i stawy nad rzeką Kamionką. Na południu miasta już widać palący się pałac. Resztkami sił, jeszcze broni się oddział Lewandowskiego. Ksiądz Brzóska, kapelan powstańczy, widząc jak młody, osiemnastoletni zaledwie powstaniec pada od kuli Moskala, bierze jego karabin i strzela do Rosjan.

Powstańcy muszą się wycofać wobec przerażającej ilości ognia. Ostatni przechodzą na drugą stronę rzeki i tam ukrywają się w lasach. Natomiast rosyjscy żołnierze, zachłyśnięci zwycięstwem, rabują i palą miasto, zabijając przy tym mieszkańców. W pałacu, gdzie był powstańczy szpital, spalono żywcem 26 rannych i całą służbę.

Po ucieczce z miasta skarbnik jednego z oddziałów powstańczych zakopał w lesie kasę z pieniędzmi. Po kilku dniach wrócił, aby ją zabrać, lecz w miejscu, gdzie ukrył kasę - pieniędzy nie było. Posądzony o defraudację wyjechał do Turcji, tam też zmarł.

Co się stało z kasą powstańczą?

Jeden z mieszkańców Siemiatycz, ukrywający się przed bitwą w lesie, zauważył jak żołnierz zakopuje coś pod kamieniem. Kiedy ten odszedł, ów mieszkaniec Siemiatycz odkopał właśnie tam ukrytą kasę powstańczą i przeniósł ją w inne miejsce.

Rosjanie dom po domu palili miasto. Z pożogi ocalało tylko dziewięć budynków. Również zabudowania tegoż mieszkańca spłonęły. Mimo, iż był biedny, szybko odbudował spalony dom, a dzięki pieniądzom z powstańczej kasy stał się bogaty. Ale powstańcze pieniądze szczęścia mu nie dały. Po odbudowie, jego dobytek ponownie spłonął.

Eugeniusz Nowak