W Siemiatyczach już w XV wieku powstały cechy skupiające rzemieślników. W 1664 roku przywilej zezwalający na uprawianie rzemiosła nadano też siemiatyckim Żydom.

Wzrost konkurencji spowodował, że w mieście zaczęły się, trwające prawie 100 lat, spory między żydowskimi a chrześcijańskimi rzemieślnikami. Najbardziej zagorzała walka toczyła się, gdy cech chrześcijański uzurpował sobie wyłączne prawo do kupowania surowca, na co rzemieślnicy żydowscy się nie zgadzali. I tak pod koniec XVII wieku wynikł spór między chrześcijańskim cechem szewskim a żydowskim dotyczący właśnie konkurencji w zaopatrzeniu w surowiec. W II połowie XVIII wieku rzemieślnicy chrześcijańscy wnieśli do księżnej skargę przeciwko Żydom, że „ci bezprawia czynią i w niedzielę handlują”, przez co chrześcijanie nie mogą rano iść na zakupy, bo w tym czasie idą na nabożeństwa do cerkwi i kościoła.

Kres sporom położyła dopiero księżna Anna Jabłonowska, która w XVIII wieku zniosła wszystkie cechy rzemieślnicze w Siemiatyczach, uznając, że są to organizacje hamujące rozwój miasta.

Ponownie cechy rzemieślnicze powstały w Siemiatyczach dopiero w XX wieku w okresie międzywojennym.

Eugeniusz Nowak